Maantijd

Toen ik jaren terug een spiraaltje liet zetten, weet ik nog goed dat de dokter tegen me zei; "als je geluk hebt wordt je niet meer ongesteld". Oh, die kwam binnen. Mijn hart brak, al snapte ik niet goed waarom. Je moest toch iets wanneer je zonder gedoe se-ks wilt. Er zijn immers geen opties zonder nadelen.

In de tijd dat ik niet meer menstrueerde, miste ik het enorm. Ik kon mijn cyclus niet echt meer voelen. Ik miste de diepere connectie met mijn lijf. Op een gegeven moment had ik er genoeg van en ik besloot het eruit te laten halen. Ik voelde me daarna zo ontzettend opgelucht.
Toen heb ik drie maanden gebloed. Drie maanden van verandering en opruiming. Van emoties, pijn en puistjes. Van woede over het onderdrukte. Van de aanwezigheid van Kali. Er kwam zoveel los.

Nu loopt mijn ritme al een tijdje synchroon met de maan. Ik vind het bijzonder om hierbij stil te staan. Iets wat ik op spiritueel en emotioneel gebied ervaarde gebeurt nu ook echt in mijn lijf. Het is zo tastbaar.

De laatste tijd ben ik vaker aan het menstrueren dan gebruikelijk. Ik heb nu al meermaals ervaren dat ik na intense rituelen ineens ging bloeden. Mijn lichaam zet de pijn om in kracht. Het zet het donkere in het licht. Het geeft telkens weer nieuw leven aan een gestorven deel van mezelf. En dat via mijn baarmoeder, via mijn bloed. Het is me nu zo helder. Het is zo fysiek. Het is zo kloppend.

Het voelt als een offer aan de aarde. Alsof het wilt zeggen; laat het los. Voedt de bodem. Wees meer hier. Wees meer in je lijf. Laat het bloed stromen. Kleur de draden rood. Leef en geef leven.