"Dat is iets wat ik vaker zou mogen doen." Hoe vaak ik dat wel niet gedacht heb wanneer ik dan toch na wikken en wegen in de natuur was aangekomen. Het voelt als een verademing. Maar waarom lijkt het dan zo moeilijk?

Mijn lichaam ontspant zich en ik wordt overdonderd door verwondering. Het raakt me. Het voelt alsof mijn hart ruimte maakt, alsof deze uit zijn voegen barst. Ik mag meer verbonden zijn. Ik heb groeipijn.

Ik voelde een blokkade. Ik voelde me schuldig tegenover de natuur en alles wat leeft. Deze wereldpijn weegt zwaar. Tien minuten geleden nog zag ik van die jonge binkies bewust pal langs de grote grazers lopen die op dit moment jongen hebben. Die stoerdoenerij en arrogantie kan ik niet goed uitstaan. Ik wil dan eventjes geen mens zijn, ook al weet ik dat ik anders ben.

En als ik denk aan de vervuiling en de druk die we op deze aarde zetten, dan voel ik precies hetzelfde. Iets in mij voelt zich verantwoordelijk, terwijl ik mijn levenswijze er steeds meer op aanpas zodat mijn negatieve invloed op de natuur afneemt. Toch voelt het alsof ik een beetje buitenspel sta. En ik snap dat het gevoel van "boven de natuur staan" in deze tijden heel comfortabel is. Deze denkwijze zit nu al vele generaties in ons systeem. We zijn er in bepaalde mate mee grootgebracht. Het is logisch dat het er is, maar het raakt me wel.

Even later ben ik op mijn favoriete plekje. Hier voelt het een beetje rauw. Bovendien gaan de meeste mensen niet van de gebaande paden af, dus het is hier lekker rustig. Ik staar naar de wortels van de bomen die zich boven de grond laten zien. Hier wil ik wortelen. Ik open mijn hart net een oncomfortabel stukje verder. Ik voel me meer dan welkom. Het heelt.

Elke dag versterk ik mijn verbinding. Ik had een open hart en mijn volle intentie nodig om hierin te kunnen groeien.

Ik ben natuur.

Agenda

Ik geef cursussen, wandelingen, cirkels en 1:1 sessies die gericht zijn op het versterken van de verbinding met jezelf, elkaar en de Aarde. De komende activiteiten zijn te vinden in de agenda.